klp.pl„Umysł zamiera, żeby mogła się zrodzić prawda, będąca jego właśnie zaprzeczeniem… duchowość odrzuca moralność, szczęście rodzi się z braku nadziei”– słowa te wypowiada jeden z bohaterów Camusa, są one jednak wykładnikiem filozofii tego pisarza-myśliciela. Najbardziej charakterystyczne są dwie cechy filozofii Camusa:
• Myślenie absurdalne
• Filozofia buntu
Według Camusa człowiek jest w świecie wygnańcem. Absurd wynika z tego, że z jednej strony świat jest dla człowieka obcy i ten nie czuje się w nim jak u siebie, ale z drugiej nie może żyć poza nim, bo przecież egzystencja do niego należy i tylko w nim jest możliwa. Poczucie absurdu pogłębia się, jeżeli człowiek wyobraża sobie, że jest jakiś „świat” poza tym realnym. Jak pisze Waleria Szydłowska, przekonanie, że absurdalne „tu” (w świecie) jest jedynym domem człowieka, pozwala to poczucie absurdu przezwyciężyć, a w każdym razie zmniejszyć jego negatywne następstwa. Myślenia Camusa kończy się niejako na tym, czego człowiek doświadcza, nie ma w nim z kolei miejsca na to, czego mógłby czy też powinien doświadczyć. Pisarz rozumie, że człowiek jest skazany, mimo to chce jednak podjąć walkę. Ważne, że walka ta nie jest odczytywana jako bezsensowna. Bo choć bezsprzecznym faktem jest absurd świata to jednak istnieje też niezgoda na taki stan rzeczy. Duch buntu rodzi się w człowieku, kiedy ten odrzuci kłamstwo stwarzane przez transcendencję. Pomiędzy jego losem a nim samym nie ma Boga. Religia jest jedynie czymś w rodzaju „przyzwyczajenia” czy tez „upodobania”, które daje nadzieję, gdy tez już nie ma.
Camus próbuje dać pozytywną odpowiedź - dlaczego i jak żyć. Cała jego twórczość jest poszukiwaniem sensu istnienia, tej racji, bez której życie staje się jedynie strumieniem wrażeń.
Autor: